• Algemeen
• 5 mei 2020
• Door Redactie

Sobere herdenking en viering van 75 jaar vrijheid

NIEUWLEUSEN - Maandag 4 mei legde burgemeester Erica van Lenthe zoals jaarlijks een krans bij de gedenkmonumenten in de dorpskernen om de oorlogsslachtoffers te herdenken. Ditmaal vanwege het coronavirus zonder publiek en zonder toespraak. Die werd opgenomen en via diverse kanalen uitgezonden en staat in de krant van deze week afgedrukt in de KernPunten op pagina 3. Ook Bevrijdingsdag op 5 mei kon niet groots worden gevierd, wat juist wel de bedoeling was omdat Nederland 75 jaar geleden werd bevrijd.

“Het is erg jammer dat het zo moet, maar misschien maakt die twee minuten stilte zo alleen thuis nog wel meer indruk dan wanneer je het samen doet,” aldus Jenny Kasper die nauw betrokken is bij de activiteiten van de Historische Vereniging in Nieuwleusen. “Ik vind dat het essentieel is en blijft om te gedenken op 4 mei; te denken aan de oorlogsslachtoffers van toen, maar ook van nu.” Jenny werd geboren in de oorlogsjaren. Dat gebeurde in een noodwoning aan het Westeinde, omdat de boerderij waar haar ouders woonden in vlammen opging.   

Ze weet nog goed hoe de herdenkingen de eerste jaren na de oorlog waren. Het volgen ervan ging via de radio en om klokslag 20.00 uur stond heel het land letterlijk 2 minuten stil, tot de treinen aan toe. Tegenwoordig is Jenny elk jaar op 4 mei bij de herdenking in de Grote Kerk en de kranslegging, behalve dan dit jaar. Dat geeft haar een gevoel van verbinding: “het is van belang onszelf te blijven realiseren wat de impact van een oorlog op een mensenleven is.”  

Ook Henk van Leussen heeft levendige herinneringen aan de oorlogstijd. Hij was 8 jaar oud toen ons land werd bevrijd van de Duitsers en woonde achteraan de Koedijk, vlakbij het spoor. Wat hij zich nog goed herinnert, is de spanning die te voelen was omdat zijn ouders onderduikers in huis hadden. “Eén keer ging het maar net goed. De Duitsers kwamen vanaf een andere kant het erf op dan ze normaal gesproken deden. Mijn vader was net samen met een onderduiker een pruimenboom aan het verzetten. De onderduiker schoot tussen de bomen om zich te verstoppen en ik zal altijd voor me blijven zien dat mijn vader me toeschreeuwde: “Houd die boom vast!”, zodat het leek alsof wij samen aan het werk waren.”     

Jenny heeft nog wel een duidelijk wens voor de toekomst als het gaat om gedenken: dat de rol van vrouwen niet langer wordt onderbelicht. Deze rol was erg veelzijdig, maar betekende vooral dat zij het huishouden draaiend hielden zodat hun mannen elders konden doen wat nodig was. “De vrouwen, ook in Nieuwleusen, waren vaak ook degene die het huis openstelden voor onderduikers. Daar was ongekende moed voor nodig.”